امنیت اقتصادی یکی از ارکان امور اقتصادی

امنیت و استمرار آن از جمله آرزوها و خواسته‌های حیاتی بشر است. امنیت هم به منزله هدف و هم به عنوان وسیله‌ای برای جوامع انسانی مطرح است. بدین معنا که یک رشته اقدامات و تلاش‌ها برای تحقق این مهم در راستای اهداف کلان مفهوم پیدا می‌کند و برقراری امنیت، پیش‌نیاز اصلی و شرط اساسی تحقق دیگر اهداف مهم همچون توسعه و عدالت است.1 حضرت علی علیه السلام در دوران خلافتش برای حفظ امنیت اقتصادی به کارگزاران اقتصادی خود می‌فرماید: «وَ لا تُحْشِمُوا (تُحْبِسُوا) احداً عن حاجته و لا تَحبسُوه عن طَلَبِتِه و لا تبیعُنَّ لِلنّاسِ فی اُلخَراجِ کِسْوَةَ شِتاءٍ وَ لا صَیْفٍ وَ لَا دابَةٍ یَعتَمِلوُنَ علیها وَ لا عَبداً وَ لا تَضْرِبنُ اَحَداً سوطأ لِمَکان دِرهَمٍ و لا تَمَسُّنَ مال احدٍ مِنَ النّاسِ؛ هرگز کسی را از نیازمندی او باز ندارید و از خواسته‌های مشروعش محروم نسازید. برای گرفتن مالیات از مردم، لباسهای تابستانی یا زمستانی و مرکب‌ سواری و برده‌کاری او را نفروشید و برای گرفتن درهمی کسی را با تازیانه نزنید و به مال کسی دست‌اندازی نکنید.»2

در مجموع می‌توان گفت امنیت، یعنی اطمینان‌خاطر از استمرار و تثبیت آرامش، نبود تهدیدهای داخلی و خارجی، تأمین رفاه و‌ آسایش زندگی برای فرد، خانواده و جامعه در سطح خرد و کلان، امنیتی که می‌توان با آرامش خاطر به فعالیت‌های اقتصادی و علمی پرداخت و تمام امکانات موجود را در جهت رشد جامعه به کار بست. ازاین‌رو، امنیت اجتماعی و اقتصادی از لوازم مهم در جهت تولید و تلاش و فعالیت است.